مبین

جای علم و تصدیق دل است.ادمی میتواند خدا را دید اما نه با چشم سر که بصر.
فهم میتواند او را باور کند و به او علاقه پیدا کند و بگرود. تا جایی که خودش را فدا میکن برای او…
حجاب های عظیمی روی آینه دل را گرفته که مانع بزرگ دیدن اوست و آن حجاب نفس و خودیت است.
تا آدمی خودش ا مییند،محال است خدا را ببیند!
تا دنبال خواسته های نفسش است، محال است دنبال خدا باشد!
تا خشنودی خودش و جلوه ی خودش را خواهان است، محال است خواهان رضای خداباشد!
کسی که بین او و قلبش حجاب است، چگونه دلش درک میکند؟؟؟؟همان طور که اگر جلو چشم پارچه ای قرار گیرد،افتاب به این روشنی را نمیبیند !جاه طلبی و دنیا دوستی و مقام پرستی نیز همین است.
خود خواهی و خدا خواهی با هم جمع می شوند.
امام صادق سلام الله علیه میفرمایند: هیچ حجابی تاریک تر و وحشت ناک تر میان بنده و پروردگارش مانند حجاب نفس و هوی نیست.اسلحه برای اینکه این حجاب را ریشه کن کند و سد آن را بشکند مانند گرسنگی و تشنگی در روزها و بیداری در شبها و نیاز به پروردگار عالم نیست.
برگرفته از کتاب توحید،آیت الله دستغیب(رحمه الله علیه)